ولن تایم درد آلود

نگاهي به سال 1014 شمسی و سال هاي پس از آن
پيش در آمدي براي  پذيرش واقعيت سونامي سالمندي در ايران

به مناسبت روز جهاني سالمند

باز در پـارك مــــن و بيست نفـــر از اين هــا
              يك ولــن تاين - و آن نيــز بــــسي درد الــود
دخــــتراني هـــــمه آرام - و ســـاكت حـــتّـي
              بي خـــبر از هــمه، بي واهمه از بود و نبود
                                     *            *            *
هــيچ كــس نيست دهــان باز كـــند اي آقــــا
              ايـن چه كـــاري اسـت به ولله قـــباحت دارد
اين خوشي ها كه فقط مال شما نيست رفيق
              هـر كه اين جاست در   آن حق سياحت دارد
                                     *            *            *
هــمره نامــــزدش دخــــتري از آن نــــزديك
              صــبح امـروز به ناگاه ز مــا رد شد و رفـت
حالش از مـنظره اي تلخ و اسف بار و رقيق
              يا ز اوضــاع غـــم آلــودهْ ما بد شد و رفـت
                                     *            *            *
چند سـالي است چه پنهان ز شما زندگي ام
               وقـف اين هـا شده و بابت ايــن دلشـــادم
كار من نيز همين است و بجز اين هم نيست
               " چه كـــــنم كار دگــر ياد نداد اســــتادم "
                                     *            *            *
مـن و چــندين پسر پير كه هــم سـن من اند
               لحــظه هائي طرب انگـيز در اين جا داريم
همـــه مـــشتاق ببيــــنند كه مـا چـــند پـــسر
            چه سـلوكي است كه با تـك تـك اينهــا داريم
                                     *            *            *
مــــادرم يـك دو شب پيـــش به خــوابم آمــد
               گـفت خيلي تو پـسر ، بي سري و بي پايي
چشم روشن شده ام ، باز كه عاشق شده اي !!
              دســت بر دار از ايــن عـــاشقي و رسوائي
                                     *            *            *
گـوش من نيست بدهـــكار به اين صحبت ها
              فـرصتي نيست كه فرماني از او گوش كنم
دل بيـــچاره مـــگر طـــــاقت ايـــــن را دارد
              كه من اين عشق خداگــونه فراموش كــنم
                                     *            *            *
گــاه ،شـب هـــا كه به تاخـــير مي آيم خـانه
           دير وقت است و نشسته است زنم چشم براه
نگـــــرانم كــه بـــر آشـــوبد و يـــك باردگـــر
             روزگــــارم شـود از عاشقي ام سـرد و سياه
                                     *            *            *
لــيكن او جنـــگ و جـــدل راه نمي اندازد
               سخت مشـتاق كه امـروز به ماها چه گـذشت
سـال ها هست زنم ، بنده خدا - يك آن هم
                معـترض بر من و بر عاشقي ام هيچ نگـشت
                                     *            *            *
مـــثل زن ها كه پي يك سر مو مي گــردند
               او نبـــــوده است پي مـوي ســــر هــيچ زني
يا پـي عـــطر كه بــــر روي لــــباسم باشد
               كه نشـــسته است بــر آن از بـدن ســـيم تني
                                     *            *            *
باز هم قـصهْ دلــــباخـــتگي طـولاني است
               گوش بر صحبت من دارد و بنشسته خموش
باز هــم يك غـــم نو ،‌تــازه ، بـراي گـــفتن
                مي سـپارد به من و عشق غم انگيزم گوش
                                     *            *            *
آري امـروز ولـن تايـن مــن و پـيـــــر زنان
                بود و گــوئي هــــمگي آمده در مـــاه عسل
باز مجـــبور شـدم يك دو  نفـــر اين ها را
                گـيرم از  غايت ســـستي و خمـودي به بغل
                                     *            *            *
يا كه مجـــــبور شدم دست بگيرم زين ها
                چـــند تائي كه تـوان مــرده مــيان تن شان
سـال ها رفته و اين هـا همه در آخـر خط
                         و درو گــشته و بـر بـاد شــده خـــرمن شان       
                                     *            *            *
مــوقع عصـــر كه بر گــشت به آسايشگاه
               حالش انگار كـمي خوش شده جاآمده است
گــــويي امروز به ديــدار خــدا رفــته و باز
                شـــاد و مـشعـوف ز ديــدار خدا آمده است
                                     *            *            *
باز هــم چشم به راه است كه تا هـفتهْ بعد
                ببـريم اش مــن و جــمع رفقـــايم جــــآئي
تا كه يك بــار دگـــر او به نــــوائي برســـد
                تا كـه تــــكرار شود اين هـــمه بي پروائي
                                     *            *            *
شايد اين هـفته چه گــويم كه به آنجا نكشد
               شـــايد ايــن هـــفتهْ او هـــفتهْ آخـــر باشد
شـايد او تازه عروسي شده دور از اين جا
                 در لـــباسي دگــر و حجـــلهْ ديــگر باشـد !!!
 

14 مهرماه 1392

مرا انگار کن مردی و زخمی هم به پیـشانی

مــرا انگار کـــن مردی و زخـــمی هم به پیـشانی

              و حجـــم ســینه ای ممــــلو از درد و پریـــشانی

نگاهــی منتــظر در راســتای چــهره ای غـمگین

              نگــاهی آشــنا از مـــردکی مــــحکوم و زنــدانی

شــب از انواع یــلدائی که یخ با سـنگ می چسبد

              هــوا بوران و سـرد و مـنجمد آن هـم زمــستانی

هـبوطی بی در و پیکر بدوش از غـصه صد بقچه

             تلـــش در انــــزوائی خـــــارج از حـــد فـــراوانی

دل از شوق بغل وا کردن ات سرتاسرش خواهش

             ز شـــوق همـــکلامی ساعـــتی گـــرم و چراغانی

به آغوش تو مدیون می شوم تا صــبح محشر گر

             مرا دعوت کند یک شب فـقط یک شب به مهمانی

تو را جـــان ســکوت خالــص این مــرد باور کن

              تمـــام الـــتماسم را نــــزن خــــود را بــه نـادانی

مـــرا جــا – ده مـــیان حـجم آغوشـــی که بتواند

              مرا جـایم دهــد در خویــشتن تا هـر چه بتــوانی

 

                           نوزدهم تیــرماه 1392

ای وای ! چه مردمان خوبی داریم !

يادي از شادروان دکتر محمد رضا حکیم زاده
 بنیان گذار و موسس
آسایشگاه سالمندان کهریزک تهران
و عاشقانی که در آن جا سر از پا نمی شناسند

            
                 

می رفت ز دست ما  و  با چهرۀ خیس

                         بر حـاصل عــمر ، دیـده را دوخـــته بود

زیـرا کـه تمـام هــستی اش را یک جـا

                         از  بابت عـــشق خویش بفروخـته  بود

                              *                 *                 *

این مرد حکــیم و پر صــفا خاطره اش

                      در ســـینۀ کـــهریزکــیان پا بـر جــــاست

نوری به مـیان چـهره اش بود و هــنوز

                      هـمراه سرور و شور و عشقش پیداست

                              *                 *                 *

آن پنجره ای که رو به خورشید گشود

                         باز اسـت بـه رغــم جــملۀ سختی هـا

یک عده که عاشقند و بگذشته ز خویش

                         دیـده انـد ، از آن نویــد خوشـبختی هـا

                              *                 *                 *

مــسرور تر از همیشه ، یک مرد شریف

                          روحش هـمه مشعوف ز آبادانی است

دســـتان لطـــیف بانــوئی نيــز هــنوز

                           از بهـر کـویر تشـنه ای ، بارانـی است

                              *                 *                 *

ای جان به فدای مقدمش صد ها بار

                          هـر کس که ادامـه می دهد راهش را

دیدیـــم مــــیان جـــملۀ قـدسی ها

                          پر نـــور تر از همـه  ، ر خ  مـــاهش را

                              *                 *                 *

از دامــــن خـــاک وی  ندائی آمــــد

                            در گوش من خسته ، که :ما بیداریم

من هـم ز مــیان گریه گفــتم صد بار

                              ای وای ! چه مردمان خوبی داریم !

                            بانوی نیکو کار = سرکار خانم اشرف قندهاری

                          92/5/24 

                 

  

 

گفت پیـش خلق خارت می کنم گفتم بکن

       ^{گفت پیـش خلق خارت می کنم گـفتم بکن}

                              ^{غــصـه دار روزگارت می کـــنم گـفتم بکن}

      ^{گـفت با جـرم  بـزرگ عـاشــقی پـروانه وار}

                              ^{در وصــالم بی قـرارت می کــــنم گفتم بکن}

^{گفـت ازآن رو کـــه روز و شب بدنبــال مـنی}

                               ^{حیله ای نسـبت به کارت می کنم گفتم بکن}

^{می برم در یک چنین عشقی تو را آنقدر راه}

                               ^{تـا در آن زار و نـــزارت می کـــنم گفـتم بکن}

^{افــترای آن روابــط را که بـا مــن داشــتی}

                               ^{با غمـی جان کاه  بـارت می کنم گفتـم بکن}

^{گفت در گردونه هســتی تو را صاحب عزا}

                               ^{در رثای هشــت وچـارت می کنم گفتم بکن}

^{گفت می اندازمت از پشت میز فـر و جـاه}

                               ^{وز همــان جـا برکنــارت می کـنم گفتم بکن}

^{گفت دنیا را به کامت می کـنم دریای زهـر}

                               ^{موج و طوفان را سـوارت می کنم گفتم بکن}

^{گفت هم چون پور آذر در دل آتش شـهـاب}

                               ^{مبتـلا ی خـشـم نارت می کـنم گفــتم بکن}

 

                                      سه شنبه 23/10/1386

                                      

از اول دشمن من بوده است انگار چشمانت

                                                       

خرابم می کند هر صبح و شب صـد بار چشمانت

               کـه بـــا درمــانده ای دارد ســر پیـکار چـشمانت

بقدری کـرده ویـرانم کـه هـر کـس دید می گـوید

                از اول دشــمن مـن بـوده اســت انگار چـشمانت

به کـشتن می دهد هـر دم مـرا از روی عـمد اما

                نمی دانـم چه قـصدی دارد از ایــن کار چـشمانت

خودت دیدی که دارم می روم از کـف ولی حتیّ

                 نیــاورده است رحـمی بر دلـم یـک بار چـشمانت

نشانیـده است بی تردید در شـب های هــجرانی

                 شهابی خـسته را چـون سایه بر دیوار چـشمانت

رسیدن بر وصال چون توئی اصـلا میسر نیست

                مگـر وقــتی که ایـن ره را کـند هـموار چشمانت

کـدام آئیـن و قــانون گـفته در عــین تـوانمـندی

                کـند ایــن گـونه بــا بیچـــارگـان رفــتار چشمانت

هـمیشه در پـی این پاسـخم آن جـا که می باشـد

                مــطابق بــا کـدامــین شـــیوه و معــیار چشمانت

از این جـا تا قـیامـت نا خودآگاهـانه می سـوزم

                 که افکــنده اسـت آتـش در تنی تب دار چشمانت

نمی بخشم تـو را روز قـیامت هـم که می سـازد

                 مــرا در پیــش چــــشم دشـمـنانم خـار چشمانت

 

                                                                هفدهم رمضان 1429 

                                                          28 شهریور  1387

تمــــنا می کـــــنم در نیــــــمۀ شعـــبان نیـــــا آقا

                                            نیــــا آقا

 

تمــــنا می کـــــنم در نیــــــمۀ شعـــبان نیـــــا آقا         

                                                تو را قـــسم بــه دیـن و مـذهب و قـر آن نیــا آقا

تو را جان همان شــخصی که سر در چاه می نالد

                                                  پـی مــهمانـی یـــک قـــــوم نا فــــرمان نیا آقا

در این عــصری که از دســت بد اندیــشان بد اخـتر 

                                                می آیــد در گلــوی راد مــــردان جــــــان نیا آقا

در این عصری که مـیدزدند انسان های دون همت  

                                                 ز دست یکـــــدگر در روز روشـن نـــان نیــــا آقا

پلـشت و زشــت و بی روح و روان نـاپـاک و نا زیبـا

                                                 ز هر عصری چو گـردیده است این دوران نیا آقا

طبیــــبی بهر درد خـود نمــی خواهــیم ما مـردم 

                                                 چـو مــسروریم بی دردان پــی درمــان نیـــا آقا

در این بیـــغولـــه تا سـامان نیــــابد نا بـــسامـانی 

                                                بـه سـامان دادن انـسان در ایـن سـامان نیــا آقا

مــداوم گـــفتم ایـن را و پــس از این باز می گـویم  

                                                کـه تـا درمــان نگــردد طـــینت انـــسان نیـــا آقا

نخـواهی دید چون از دست انــسانهای بی ایمـان 

                                               بـه جــز حــرمان و انــدوه و غـم و خذلان نیــا آقا

دروغ است ایــن که می گوئـیم مـشتاق تو ایم اما

                                                برغـم ایـــن دروغ و لاف و ایــن جـــولان نیــا آقا

مــــراقب باش از هــر ســو اگــر امنـــینی حاصـل

                                              نگـــردد از جــــفا و جــــور نـــا مـــردان نیــــا آقا

نیـــارد تـا بــه مـــاه چــــارده در نیـــــمۀ شعـــبان

                                              چـو یک انـسان سر گردان شهاب ایمـان نیــا آقا

                                                                                 ۱۳ شعـــــبان

                                                                            ۱۸ شهــــریور ۱۳۸۵

 

سونامی سالمندی در ایران

       چــقدر وحشــتناک است وقـتی که انـسان تصـور کـند به مـرور این که

توانائی اش را از دســت می دهـد از طـرف فــرزندانـش و نزدیـکانش طـرد

می شـود همه ما مـرگی آرام و بـدون دغـدغه را انتظار داریم و از خــداوند

چنین مرگی را طلب می کنیم اما این مـرگ به سـراغ هـمه ما نخواهد آمـد

جان کندن انسان هادر واپـسین لحـظات زندگی متفاوت است معلوم نیست

هـر یک از ما چـگونه جـان بســپاریم دست خـودمان هـم نیست که چـگونه

می خواهـیم جـان بـسپاریم  پس:

آن هـائی که در واپـسین لحـظات زندگی شان امـید به رفتنی زیبا از این

جهان را دارند ، آن ها را در یابیم  !!!

 

       The Tsunami of the oldness in Iran

If we accept and ought to accept that :

The.Humanbeing has a right to be living in the last moments of the life,

acception and pay attention to the oldness and defection people in the

world will have an especial value in our conscience .

There is very terrible that the Humanbeing  thinks to loss his authority

and potential because of adultness , defectiveness and weakness

All of us expect a dead without disturbance and anxciety and want the

God give us such as this dead but this dead don,t inquire about many of

us devoting in the last moment of the life in the humanbeing is different

and isn,t certain one of us who we want to dead there fore

accept those are in the last of their life in the last of their moments

                        

غـیر هجر و رسوائی عشق اثر ندارد که

عشق را نپرس از من کز چه روی شیرین است

                  غـیر هجر و رسوائی عشق اثر ندارد که

عـشق درد سـر هــا دارد بــرای آدم هــا

                  کس خــبر ز حـرمـان و درد سر ندارد که

سال هـا گذشـت امـا عـاقــبت نفـهمیدی

                  عـاشق پـریشان جـز چـشم تر ندارد که

از تبــی کــه در آن تب در شـبی تک و تنـها

                 مثل شمع می سوزد کس خـبر ندارد که

گفـته ام شب عاشق یک شبی است طـولانی

                  بـا تمـام خــوبی هـایش ســحر ندارد که

عاشـقی شـر وشوری در سـری اسـت سودائی

         هر کسی نشد عاشق شـور و شر ندارد که

گـــر نرفـــته ای دریـــا ناشـیانه  می گـــــوئی
               مـــوج هـای در دریا هــا خــطر ندارد که

بچه کــــبوتر کی ز اشـــیان رود بیــرون

                آخــــر ایـن زبان بــــسته بال و پر ندارد

عاشقی اگر رقصیدن برای معشوق است

                پس بیا و عاشق شو این ضرر ندارد که

سر سپرده ایم اما یک سریم و صد سودا

                بـر تن آدم عاشق هــیچ سـر ندارد که

با شهاب کمتر گو از چه رو نمی رقـصی

              بعد از این همه عشرت او کمر ندارد که

 

           17/12/92

لا اقــل زخـم بـــه روی جکـــرم نگـذارید

                                               رحـــم

دوســتان زخـــم بـــه روی جـــگـرم نگــذارید

                     در یــــم درد و بــلا بیشــترم نگــــــذارید

                       

                     

هـر چه در عـمق دلم زخـم نهـادید بس است

                      لا اقــل زخـم بـــه روی جکـــرم نگـذارید

پر و بالم بشــکسـته اســت شمـا را به خـــدا

                    آهــن تافــــته بر بــال و پــــــرم نگــذارید

آب عمـر از سر من گرچـه گذشـته است ولی

                    از سـر جور و جفــا سـر به سـرم نگذارید

وقــتی ای قافــله از مـصـر جفــا بـر گــشتید

                   ز انچـه بگذشــته در آن بی خـبرم نگذارید

روز گـاری اگــراز تــــربت مـن بـگـذشـــــتید

                   پـا مبــادا کـه به چـــشـمان تــرم نگــذارید

شــکـوه هائی کـه مـدام از ســخـنم می ریزد

                   هــمه اش را بـه حـــسـاب هــنرم نگـذارید

گـرچـه در زاد گه خــویش غـریبــم چو شهـاب

                   مـــثـل غــربت زده هـا در ســفرم نگذارید

                              

      29/آبان ماه/1386                                                                                                

برای فاطمه

     

                               برای فاطمه(س)

  تا زدی داغ غـــــمت بـر دل و پیشـــانی من

                           شـــــده ای باعث افشـــــای پریشــانی من

  ســـر و دل را نه فـقط داغ تو مجروح نمود

                           بلکـــه شــد داغ غــمت باعث ویـرانی من

  داغ عشق تو مگر کم به دلم زخـم گـــذاشت

                          که زدی داغ چنـــین عشق به پیشــانی من

  رازم ار فاش نمیشــد چـه کسی داشـت خبر

                          ز من و عشـــق من و قصــه پنهـــانی من

  دل مجــروح مــــرا کــس نتوانست نمـــــود

                          جز تو پیـوند به این بی ســرو سامانی من

  چه مبارک سحری ای صــنم حسن و جمال

                           آمـــدی در مـــــلأ عـــام به مهمـــانی من

  جان چراغان شده بهرت همه ای آیت حسن

                          که تـو بی پـرده بیـــائی بـه چــراغانی من

  گردهی قـطره زدریا به شـهاب ازسرِ لــطف

                          گردد از فیض سـخن زنده غــزلخوانی من

                

                   صبح پنج شـــــنبه 24 آذر مــــاه 1367

                     مصادف با ایام شهادت حضرت فاطمه(س) خّرم شهر

هم از دست تو می نالم هم از خویش

دلـــم را کـرده ای ای بی وفا ریـــــش

                            بــسی مــهلک تر و افــزون تر از پیـش

به من نفرین کزین عاشق شدن - من

                            هم از دست تو می نالم هم از خویش

                        
  

کـنار هــفت ســینم عـید امــسال

      با توجه به الهام پذیری از نوشته های سر کار خانم الهام فرقانی در

                       ترنج خاتون – انجمن ادبی مولوی نجف آباد

کـنار هــفت ســـینم عـــید امــسال               نهـم عـکـس شـما را پیش قـرآن

تـو را مــادر حـسابی دوسـت دارم               فـراوان مخلصت هـستم پدر جان

                             *              *              *

به قـاب عکـستان در سـال تحـویل               نهم لب- بچه تان فکرتلافی است

به خود گفتم که لبهایت بر این قاب               برای عــید امـسال تو کافی است

                             *              *              *

فقط در بین ما یک سال چون برق                گذشـت اما نــشد دیدار حـــاصل

و مــن در آرزوی ایـن کــه روزی               شود در بین ما پـر این فــواصل

                             *              *              *

شــما پیـشم نمی آئیــد ؟؟!! بـاشـد                می آید بچـه تان پیــش شـما ها

دلـم می خواهــد آرامــش بگـــیرد                از این کــارم دل ریـش شـما ها

                                                 

                                                 91/12/23   

       

          

بیا کـه عکس بگیریم د ر کنار تنـور

800x600

                             تــــنور

بیــا کـه عکـس بگــیریم در کــنار تنـور

                        خوش است عکس گرفتن به افتخار تنور

بــرای ایـن کـه ملائـــک نمــوده اند هــمه

                         ســپاس هــای فــراوان نــــثار کــار تنور

 در آندمی که شکم های گشنه سیر شود

                         صـــفا کــنیم فـــراوان بـه اعـتـــبار تنور

           دعـــا کــنیم که هــرگز نیـاید آن وقــــتی

                                   کــه دور هـــم بنشـینیم بر مـــزار تــنور

           شب هـــبوط به شهـــری که بود فاقد نان

                                   گــرســنگان هـمه دیدیم جان نـثار تنـور

           همیشه وا همه دارم از اینکه خشک شود

               

                                   دمی ز بخـــت بــــد نانــــوا ویـار تــــنور

           فلک سزاست که هر دم نماید از سرشوق

                          هــزار بوســه به تقــدیم بر عـذار تنــور

                                              سال 1373

می کـند یک مـرد را افـسرده خـیلی چـیز ها

                       خـــــیلی چیز ها

می کـند یک مـرد را افـسرده خـیلی چـیز ها

                      خـاطـرش را بی ســبب آزرده خـیلی چیز ها

گر چه مرد از غـصۀ دنیا نمی پژمرده است

                     کـرده روحـش را بسی پژمرده خیلی چیز ها

می کند این رو به آن رو سر نوشت مرد را

                    با دو دست خویش خرده خرده خیلی چیز ها

رفــته اسـت از دست های او بـدون اخــتیار

                    از هــمان سـوئی که بـاد آورده خیلی چیز ها

داغ کـم می بیـند امـا من نمـی دانــم چــرا ؟

                    پیـش چـشم داغــدارش مرده خـیلی چیز ها

گرده اش بشکسته از یک بارسنگینی و باز

                   می شود سـر بار بـر این گـرده خیلی چیز ها

می زند حال نحیفش را به هـم  , از زندگی  

                   مـثل یک موشی که آنرا خورده خیلی چیز ها

در مـرام راسخش , دیدم که تاثیــری نکـرد

                   گـر چـه تاب و طاقـتش را بـرده خیلی چیز ها

 

                                           شانزدهم بهمن ماه1391

                                               

مردان ما خورشيد را هم مثله كردند

 

براي مرداني كه مسندشان بر آراي مظلومان هميشه تاريخي چون

 من و تو استوار بوده است

مردان ما خورشــيد را هم مــثله كردند

                                            با آن كه بی شک با خبر بودند از اين كار

خـــلق خـــدا در ايــن خراب آباد ديدند 

                                            اين نيـمه جـان خورشـيد را بـر چوبه دار

                                      *           *           *

توجيه شد در دست هر كس عشق يك جور

                                             باز آشــنا هـا فــتنه را از ســر گــرفـتند

ته مـانده هاي يك عـشق را يك بـار ديگر

                                             با دست خويــش از حـيطه باور گـرفتند

                                      *           *           *

فـــكر دل مــجـروح مــردم را نــكـردنـد 

                                             آن هــا كه داغي ‍ژرف را بر سينه دارند

آن هـا كه از خوبانـشان آسـان گذشــتند 

                                             آن هـا كه بــا غــم الــفتي ديرينـــه دارند

                                      *           *           *

كاش اين حقيقت هاي ناب و خالص و گرم

                                              در پيـش پـاي مصــلحت قـربان نمي شد

کـــاش این تفـکر هــای دور از واقـــعـیت 

                                              تــوجــيه بــا آيــات در قــرآن نمـي شـد

                                      *           *           *

وا مي شود در دسـت هـاي پاك يك مرد

                                          اين عقده هاي گنگ و سر در گم سر انجام

بــا رجــعــت مــرغـان عاشـق بـار ديگر

                                           پــر مي كشد آواي هــر بومي از ايــن بام

                                      *           *           *

آن وقـت ديگر در جــوار گــرم دل هــا

                                           ســر چـشمه هـاي عاشـقي ويران نگردد

در راه شــیرینی كـه مـا در پيش داريم 

                                           دل هـا اســير غـــصه و حــرمان نگـردد

 

                                        شهاب نجف آبادي

از سر راهـت بگو تا بعد ازين پا شم خره

                                        خـــره

خر در لغت به معناي بزرگ مثل خر وار, خرپول ,خر مگس

اما مردم شهر من " ديار نون "  ,نجف آباد بر خلاف ديگر مردم شهر هاي اين كشور

اگر كسي را دوست داشته باشند در صحبت هايشان براي او لفظ "خره " را بكار مي

برند و نا خود آگاهانه اين وا‍ژه در كلامشان ساري و جاري است

شعري گفته شده است كه با رديف "خره" تمام مي شود

آن بزرگوار اهل فن ميداند كه به جاي "خره" مي توان از رديف هائي مثل: "رفيق " , "مدام"  ,

"گلم ","پري" و ......استفاده نمود

دوسـتت دارم پــري گــل جـان داداشـم خـره

         عاشـقم اما نمي خـواهـم كه افـشا شم خره

با تو من هستي مي يابم اي تمام هستي ام

         لا اقل قـدري كـمك كن تا ز جــا پــا شـم خره

در كــلامـم عــفت بي مـنتهائي جـاري است

         ني از اهل شوخي و ني اهل پـرخـاشم خره

عاشــــقم گر نيســتي عـيبي نـدارد لا اقـــل

          از ســر راهـت بگو تــا بعـد ازين پــا شم خره

خــوردي آش مــادرم را و نفهـميدي كـه من

          لـوبيــا هـا و نخــود هــاي هــمان آشـم خره

من ازآن طيف جواناني كه مـيقان مي شوند

          يـا از اهـل شيشه و مرفــين نمي باشم خره

گـــوش مـردم را بريــدن كـار من ولله نيست 

         نـي قلــندر بـوده ام يـا رنــــد و كــلاشم خره

باعرق خونم گروهش فرق دارد سالــهاست

          خـادم يـك مسجدم چندي است فراشم خره

گاه گـاهي شعـر مي گـويم بدون فوت و فن 

          اهـل تحقـيق و جـدل يـا اهـل كنكاشم خره

غسل تعميدم بده روحي فداك اي مه جـبين

           ورنه مـي پوسـد مـيان غصه ها لاشم خره

گـرچـه بر زخـم دل ريـشم نمــك پاشـيده اي

           مـن نمـك بر روي زخـم تـو نمي پاشـم خره

 

                                                             اول بهمن ماه 91

بلـند از جا شــوم با بربــط و نـی

 

بلـند از جا شــوم با بربــط و نـی

                                       به عشرت عمر را زین پس کنم طی

 زنـم جامی ز می با بی خــیالی

                                       که نز شــاپور اثـر مــاند و نـه از کی

 

سـاز بنـواز كـه من رقـص كنان بر خيزم

 

                                                    هم صحبتي با تو

صبح محشركه من از خواب گران برخيزم               واي آن موقــع اگـر دل نگران بر خـيزم

يـك نـــشاني بـده اي دولــت بيــدار كـه مـن               در چنين صبح بدان نام و نشان بر خيزم

من و هم صحبتي ات باد وبه من لعـنت باد               كـه اگــر مـن به امـــيد دگـران بر خــيزم

با دو صد ناز مي ائي و من از كثرت شوق               به تماشـاي چـنين سرو چــمان بر خيزم

آنقــــدر نـــاز و ادا ريخــته ای در چــشـمم               كـه اجازت نـدهــد بي هــيجان بـر خــيزم

مجلس رقص ومن و ناز ؟ محالست رفيق               سـاز بنـواز كه من رقـص كنان بر خيزم

تو و اين موي و مـيان لـطف نما و كرمي                قـبل از آني كه به ناگـه ز ميان بر خيزم

گـرچه بي دل همهْ عـمر به سر شـد لـيكن              رخصتي كو كه ز جا با دل و جان برخيزم

گـر صـدايم نـزند صـور بـه همراه شـهاب                 نفس گرم تـو گر هـست از آن بر خـيزم

                                                             هيجدهم آذر 91

 

توضیحات شعر جذبه شیرین

 

بزرگواران از من خواسته بودند که در باره شعر:

 "دل درآن جذبه شیرین تو مهمانی بود" توضیحاتی بدهم: 

" فریبا عزت پور " البته با حصول اجازه از ایشان:

دختر خانمی است که تصادفا به هنگام باز دید از  کهریزک تهران به

همراه " نیکو کاران کوثر سالمندان نجف آباد " با ایشان آشنا شدم

شاعره ای است فوق العاده توانمند در شعر .

"سعادتی به وی داده نشده تا زیبائی های طبیعت را تماشا کند"

البته زیبائی های خلقت را آری و .....

" ویلچر نشین ".

با ترانه ای که به همراه گروه نابینایان و معلولین کهریزک اجرا نمودند هـنر جذاب

 ایشان باعث شد در مراجعـت به نجف آباد توفـیقی حاصل آید که این شعر برای آن

بزرگوار سروده شود

 

حـس در آن جذبۀ شیرین تو مهمانی بود

  

               چیزی فراتر از یک عشق ........

        به خاطرخانم فریبا عزت پور ( روشندل) -

کهریزک تهران بیست و هفتم آذر 91

یک تصادف ! که من این بار تو را می دیدم 

               می شدم هـول ، زبانم ، چه کنم ، بند آمد

تو به چـشمان خودت هـیچ ندیدی که چـطور

               مــوری آشــفـته پی حــبه ای از قــند آمد

           *              *              *

سخـنت ! وای چـه زیبـا بـه دل من بنشــست

                در دلــم صــد دفـعه انگار چـراغـانی بود

نیـم ســاعت نــشد - امـا هـــمه اش رویـائی

                حـس در آن جذبۀ شیرین تو مهمانی بود

        *              *              *

آرزو داشـتم آن مـوقــع خـودت می دیـــدی

                  قامـــت سرو قــدت را تــو در آئیـــنۀ من

کاش می شــد تو ببینی هـــمۀ شـــعر مـرا

                که چسان ذوب شد از شور تو در سینۀ من

          *              *              *

کاش می شــد که به دسـتان غـزل تندیسی

                  از تـو و شعـر تو سـازم وسـط مـیدان هـا

تــا به هــنگام عــبور از دل مــیدان ، آری

                  بــه طـــواف تــو در آینــد دل انـــسان ها

 

                                                       28/10/91 ساعت 6 صبح

 

حلول ماه ربیع الاول

 

      صـفر هـم رفـت و کـل دلخوشی ها هم بــسر آمد

                           و شـاید آخــرین دیـدارمــان ـ با کـربلائی ها

    خدا ما را نگه دارد ، ولی سخت است ـ باور کن

                         پس از یک فــصل بارانی ـ برای ما جدائی ها

                                                 ۲۳ آذر ماه ۹۱

                                                            ۲۹ صفر ۱۴۳۴

 

به مناسبت سالگرد شهادت سر لشگر حاج احمد کاظمی

 

 

-  به یاد پاسدارشهید سر لشگر حاج احمد کاظمی

-  و به یاد استاد عزیزم شهید حجت الاسلام محمد منتظری

   در سازمان اتحاد توده های جمهوری اسلامی "ساتجا" - سال1359 تهران

 

بیائیـد این طرف ، آخ - این برادر ! ای برادرها

                                              در این جـا یک شــهید دیگری در خاک پیدا شد

به تن فـرم سـپاه و ســبز، خـاک آلود ،پـژمـرده

                                              دوبـــاره گریۀ تیـم تفحــّص - وای - بر پا شــد

                                              *                  *                  *

مسلم هست یک قرآن - و- مشتی استخوان،دنده

                                           از آن ها پاک کـردیم آه خاک و سـنگ و گل ها را

و سـیل اشـگمان  این جا امان را می برید از ما

                                           که او رفته است و بنهاده است تنها ما خجل ها را

                                              *                  *                  *

نگاهم در پی یک چـیز گم می شد در آن وسعت

                                             به دنبــــال پلاکـش لا بلای خــاک هــا گـــــشتیم

به هــمراه بــرادر هـای دیـگر وقــتمان را هــم

                                              بـرای جـــستن آثـاری از آن لالـــه رخ هـــشتیم

                                             *                  *                  *

چقدر آن روز سر گردان بدین سو یا بدان محور

                                               پلاکی خـیر- عکسی نه - و چـیزی هـم نشد پیدا

و من مایوس از یک جستجوی بی اثر، آنجا

                                               کـزو آخــر نمی دانم  چه چــیزی مانده پا بر جا

                                              *                  *                  *

ولی ناگاه گـفـتم بچه هـا ! دیگر نیـــازی نیست

                                              نمی خواهم پس از این ای برادر ها پلاکـش را

شـما را جان مادرهـایتان کـافی است بـر گردید

                                             بدسـت آوردم ای همــسنگران نیــات پاکـش را

                                              *                  *                  *

درون جیب او انگشتری با یک نگــین سبز

                                             بنــاگه بچـّه هــا بـر صـفحۀ انگـــشترش دیدند

کـه رویش حک شده "صد بار جان من فدای آن

                                             شـهـیدانی کـــه از بهر وطــن گمــنام گردیدند"

                                                             21 آذر ماه 1391

                               منبع : کتاب تفحص

                                       از خاطرات برادر محّمد احمدیان

                                        عزیزی که روی ماهش را تا کــنون ندیده ام

 

در فـصل بهار و بزک و یک دو سه نقـطه

                             یک دو سه نقطه

در فــــصل بهــار و بـزک و یــک دو سـه نقـــطه 

                             دل بهر عــلف پـر ز لــــک و یــک دو سه نقطه

کیک – آه- شکم- خامه – تولد - نه نه صغرا 

                             آلــوده به ایـن پـوز و پـــک و یک دو سه نقطه

یک چای ســبک - عاقــبتم کشت مرض قند

                             با یک دو سه خــرما خــرک و یک دو سه نقطه

هـر چــند به ظـاهر لک رو رفـت از ایـن رخ

                            روی است پر از– وای– مک و یک دو سه نقطه

تقـــوا چــو نـداریم گــــنه نیــست – نهـانی

                            در حــجله خـــوبـان ســرک و یـک دو ســـه نقطه

جـــان نـه نۀ حـــاج صـــفر سخـت نگــیریـد

                             گـــر زد نــوه اش صـد کلـک و یک دو سـه نقطه

آخ ! , آخر کار مـس ما چـیست ؟ غــضـنفر

                              ســــنجـند اگـر بـا محـــک  و یک  دو سه نقطه

در آخـــر خــــــرداد و مــن درس نخــــوانـده

                              با هــفـت و یا هــشت تــک و یـک دو سه نقطه

رفــتند عـزیزان هــمه - ای وای – ولـی ما 

                               مــانــدیــم مــــیان الـک و یــک دو سـه نقـطه

مـا بـا شــهدا مان چه بگوئیـــم چو نا گــاه 

                              بســـــتند به پـامــان فلــک و یک دو سه نقطه

بگـذار بســوزیم - خــدا داور خــــوبی است

                               افــتیم بــــــه قـــعر درک و یــک دو سه نقطه

 

                                                      ساعت 6 صبح 16/10/1391 

 

مبادا چرخ بازیـگر کند روزی خرت'شاعر!

                                

                    تعهد شاعر

تو آیا می شود یک بار دیـــگر باورت ؟ شاعر !

                                                   به روز من چـه آورده اسـت اشعار تـرت ' شاعر!

به یک دسـتت چراغی داده اند اما چه می گـویم

                                                  که مشتی از غـزل را هم به دست دیگرت ' شاعر!

بپر در این ســپهر نیلـــگون تا هـر چه بتــوانی

                                                  بیـک لا حول از این زنجیر با بال و پرت ' شاعر!

تمـام شهر پر – از واقعــیت هـای تلــخی هست

                                                  بیـانـدازی نگاهـــت را اگـر دور و بــرت ' شاعر!

بدست باد و طـوفان می دهی خود را و در آخــر

                                                  نمی دانـــم چـه می آیـد ســر خـاکــسترت ' شاعر!

تعـــهد را غــــم دنیـــا مـــبادا از تـــو بـــــستاند

                                                 مــبادا چـــرخ بازیـگر کـــند روزی خـرت ' شاعر!

اگــــر روزی زبانـــــم لال دیوان غــزل گـم شـد

                                                تو میریزی بدست خود چه خاکی بر سرت ؟ شاعر!

چو دست توست هر چیزی بیا و رحم کن قدری

                                                  به حـال مــردم ایـن شـهر جــان مـادرت ' شاعر!

                                                         بیست و پنجم آذر ماه 1391

                

بدامان دعا چنگی بزن یـکشب شهاب آخر

 

غـمی بنشسته بر این دل کزآن  بیرون نخواهد شد

                                   بد احوالی است این احوال و دیگر گون نخواهد شد

عجــین با جان من گردیده و حس می کنم این غم

                                    به حد خود رسیده است و از آن افزون نخواهد شد

چه می گـوئی ؟ اگر گــویم ز دسـت هر دو حـیرانم

                                   که این خواهـد رود بیرون و آن بیرون نخواهد شد

ببـــار ای ابـر پائیـــزی که رخــــسار گـل از این پس

                                       بــرای بلـــبل بــشکسته دل گلگون نخواهد شد

به لیلی با صراحت گو که زین پس اشگ چـشمانش

                                       مـوثـر در جنون ســر کـش مجـنون نخواهـد شد

به تـرفــندی دگــر دل بنـد ای مـــنعم کـه ایـن بخرد

                                       از این نا بخردی ها بی سبب مفتون نخواهد شد

به دامـــان دعا چــنگی بزن یــک شب شـهاب آخــر

                                     که بی شک بدتـر از وضـع بـد اکنون نخواهد شد

چــه می دانــد کـسی که آه سیه رویــان این عــالم

                                         سحر گاهی بلــند از قــبه گـردون نخواهد شد  

                                                                                             16 آذر ماه 1391

 

بیا فکری به حال خواهر رنجور کن خـواهر

 

 

                                                          دو همزاد

بیا خوشبختی ات را با من درمانده قسمت کن

                                     کمی آشـفتگی ها را ز دورم دور کن خــواهـر

بروی زخم های کهـــــنه ام بگــذار یک مرهــــم

                                   بیــا فــکری به حال خواهـــر رنجور کن خـواهر

                                                *                *                 *

به دنیــا آمــدی آن روز ســرد و برف و بارانــــی

                                     و شـــاید ده دقـــــیقه زود تر یا دیــر تر از من

ولی حالا به خوبی می شود معلوم بر هر کس

                                   که من بشکسته ترهستم و – یا تو پیرتر از من

                                                *                *                 *

مـــن از بدو تولـــد از تو خـــیلی شــاد تـر بــودم

                                  تو رنگـــت داد می زد کز وجودت درد می بارید

فک و فامــیلمان گفـــتند سوسن زنده می ماند

                                 و ســــارا هم دو ماه بیـــشتر طاقـــت نمی آرد

                                                *                *                 *

به هــنگام ولادت فـقر در این خانه افـزون شد

                                      فلاکــت موج می زد از در و دیــوار این خانه

پدر از فــرط بی کاری و بی پولی قـدم می زد

                                      و مادر می شــد از یک غصۀ کـشدار دیوانه

                                                *                *                 *

هـمین اوضـاع باعث شد که بفروشــد تو را بابا

                                    و با پولــش دهد قدری به این بیچارگی پایان

بی یک مرد و زن بی بچه دادندت که بعد از آن

                                 نگــردی مایـۀ حــرص و نبــاشی باعث خذلان

                                                *                *                 *

شدی باز از سر آن ها ولیکن من چه می گویم

                                که با این کارشان آینده ام را سخت می کردند

تو با رنج فراوان میشدی خوشبخت و آنها هم

                               مرا با این هــمه سر زندگی بد بخت می کردند

                                                *                *                 *

نمی دانم که دید کــلی ات نسبت به بابا چیست ؟

                                  مــن اورا آدمـی بی کــله و مــنفور می بینم

درست است احــــترامش واجــب اما باز بابا را

                                 ز مهر و لطف و انصاف و عدالت دور می بینـم

                                                *                *                 *

امان از ذره ای فـهم و شــعور و عقل و دانائی

                               کز این ها یک نشانی در وجود سرد بابا نیست

در عرض 26 سال است می بینم به چشم خود

                               کـه یک جو زیرکی در کــلۀ این مرد پیدا نیست

                                                *                *                 *

من این جــا مرده ام از سختی کــار توان فرسا

                               تـو آن جــا مـرده ای از کــثرت درد تن آسـائی

من این جا غــصۀ نان شــــبم را دارم و آن جـــا

                               تو فــکر لذت و عـیش و سرور وعمر فرسائی

                                                *                *                 *

کـمر دردم مرا کــشته است و میدانم دلـیل آن

                              از این بنشـستن پیوسـته روی تخـتۀ قالـیست

تمــــام رنج هـای عــــمر ســـر تا پـای بد بخــتی

                          گهی از رخت شستن ها گهی از روی حمالیست

                                                *                *                 *

تو هم رنگ لباست مثل کفش ات هست و در فکری

                         که کیف ات هم به رنگ این دو تا باشد بهر عنوان

برای این که مقــــصودت شود حاصل مرتب هـــم 

                             تو را در پرسه می بینم از این دکان به آن دکان

                                                *                *                 *

بیا خوشـــبختی ات را با من درمــانده قسمت کن

                                کمی آشـفتگی ها را ز دورم دور کن خواهـر

بـــروی زخــم های کهـــنه ام بگــذار یک مرهــــم

                                بیــا فکری به حال خــواهر رنجور کن خـواهر

 

                                                                         دهم آذر ماه 1391

 

قسمتم شد سفری پر خطر آغاز کنم

     

 

                                              

                                

                                                     سـفری پـر خطـر

قســـــــمـتم شد ســـــفـری پر خـطر آغـاز کـنم 

                                                                 تشـــــــنه تا دوسـت از ایـن معرکه پرواز کنم

قسمت این بود خدا خواست که من با لب خشک

                                                                 ســفری بی سـر و بـی همســــفرآغــاز کنم

رازهـائی ا ســــت که با ید به تو مـن می گفـتم

                                                                  بعــد از ایــن  راز دلـم را بـه کــه ابــراز کـــنم

آخر این جا سر و سری است که تقدیر نخواست

                                                                  مـن تــو را بـا  خــبر از حــکمت ایــن راز کنـم

من برای چـه کسـی راز د لــم را پــــس ا ز این

                                                                 بی تو ای غــــنچه بــشکفته ز هم باز کـــــنم

رفــــــتی و جان من ای جان پدر با تـــــوبـرفت

                                                                جـان من بی تو پس از این به چه کـس ناز کنم

راضـی ام  در پــــس یک رنـج جـگر سوز ولی

                                                                به چســان با جگــرسـوخـــــته ام  ســـاز کنم

در بلنـــدای عـــــطـش سوخــتی اما گــل من

                                                                 اشـــگ نگـذاشت تــو را خــوب بـــر انداز کـنم

                                                                                   تا ســو عای 1425 

 

                         

برای گربه ام که ناگهانی غیب شد

                                 به یاد پروین ! ! . .... روحش شاد

چه شـد ای گربۀ مقبول من کز پیش من رفــتی

                                        که آثاری ز رفـتار تو این جا نیــست انگـاری

هفشده روز رفته است و تو را این جا نمی بینم

                                   نه در ایوان نه در مـطبخ نه در پستو نه انباری

به یــادت بوده ام ایــن مــدت دوری ولــی گـویا

                                     مــرا با یک چــنین احـوال در خاطر نمی آری

مــیان چـــهره ات آثـــار مــشهودی نمــی دیــدم 

                                    که حاکی باشد از درد و غم و اندوه و بیماری

تو یادت هست آن روزی که خیس خیس در باران

                                 به روی گرده ات هم بود زخمی مهلک و کاری؟

و مـن آوردمــت پیـش خـودم با مـهر بیـش از حـد

                                  هــمـین جـا درکـنار ایـن اجـــاق گـرم دیــواری

و یادت هست این جا بچه ات را شیر می دادی

                                 بـدون غــصۀ فــردا بــه آرامـی ســـبکـــباری؟

مــگر فهــمیده ای دیــگر ز مـن کاری نمــی آید

                               که جا هـشتی مرا این جا میان خفت و خواری؟

غــم بی کـاری و قـهر زن و فرزند و بی پولی

                            تو هم خوش کرده ای دل را به این آشفته بازاری

تلاشی سـخت کردم که یـک روزی زنم خود را 

                                   ز درد دوری ات قدری به بی دردی و بیعاری

مــکن بـا مـن چــنین رفــتار های ناپــسندی را

                                 بیــا بـردار دســتت را از ایـن هــمسایه آزاری

نمیدانم ! خدائی مـن نمیدانـم  ! کـه از پیـشم 

                             تو جدی رفته ای یا اینکه کارت بوده سر کاری !

                                                     سه شنبه 16 آبان ماه 1391

بیش از چهارده سال رابطۀ پنهانی

                  غدیر برای من یاد آور درد هائی است 

                  که بر آن امام همام رفته است.......آخر

همان یک صد هزار انسان عاشق          مــگر روز غــدیر از او چـه دیدند

که در روز ســقیفه بــا قـــساوت            امامت را از آن مولا بریدند ؟؟!!!

با این حال آن را به شما تبریک می گویم......

                                   

                                 بیش از چارده سال رابطۀ پنهانی

تـو را مي خواســــتم از روز اول                  بـراي مــن تـو خـيلي خـوب بودي
صفا درچـهره ات هم موج مي زد                  چـه بي آلايـش و محــجوب بـودي
                                        *             *             *
به حق با يک چنين اخلاق خوبي                   به هـمديگر تو و من ,هم رسـيديم
گلــي را هـم که باب مـيلـمان بود                   نشستيم و به دست خويش چـيديم

                                         *             *             *
چـه زيبــا ارتبــــاط مـا شروع شـد                  پـس از آن شـد چـنين پيوند پيـدار

تو گــشتي عاشـــقي ديــوانه و من                  شـدم عشق تو را یک جا خـریدار

                                         *             *             * 

کــــلامی مخــتصر رد و بـــدل شــد                  و صــحبت هــایمـان گــردید آغـاز

در آن جـا حرف هائی آتـــشین بود                  که باقـیمانده تا اکنون چویک راز

                                         *             *             *      
تــو را گــفتم نمي خـواهـــم بفــهمد                  زنم يا بچـه هـایم يـا کـه اقــوام

و فـکرش را نمي کـردم کــزين کار                 بـه روز مــن چـه مي آيـد از ايام

                                          *             *             *
تو هـم قـول شـرف دادي که هــرگز                به قوم وخويش خود چيزي نگويي
فـــقط غــير از خــداوند و من و تـو                 نبـايـد کــس بـرد زيـن کـار بـوئي
                                           *             *             *
به يـادت هـست آنـروزي که رفــتيم                   دو تــائي بر سـر خـاک شــهيدان

و مـــثل روز هـــاي پيــــــش داديـم                 تعــهد هـــاي خــوبـي را بـه آنـان

                                           *             *             *
نشــستيم و کــمي هــم گريه کرديم               چـقدرآن روزحـظ کردم از اين کـار

مـن و تـو تــک و تنـها در کــناري              دوتا عاشـق  دوتا مجـنون دوتا یار
                                           *             *             *
در آن جا ,عصر ,در زير درخــتان                 بـــدون هـــيچ ابـا و تـرس  واکراه

نهــــادي در مـــيان دسـت هـــايــم              دو دست  گــرم خـود را ناخود آگاه

                                           *             *             *
دو تائي صـيغه ای خـوانديم با هم              زبـــان مــــا زبــان مــادري بـود

در آن جا باز هـم در وادي اشـگ              صــفا همراه با خوش باوري بود

                                           *             *             *
به خـوبي يـاد دارم بر نيــانگــيخت              کسي از يک چـنين رفـــتارهامان

از آن تاريـخ  هـــم سـر در نياورد             به هيچ عنوان کسي ازکارهامان

                                           *             *             *
و حـــالا ارتبــــــــاط مـــخـفي مــــا            فـراتر رفــته است از چـارده سال

 کسي هم تاکنون بوئي نبرده است            از آنروز و ازاین اوضاع واحوال

                                           *             *             *
فـقط زان روز,ما ,مــثل دو تا مـرد             به يک عشق گران وابسته بوديم

کـسي در هــيچ حــالي هـم نفهــميد            کــه مـا عــقد اخوت بـــسته بوديم

به یاد روزهای خوب هویزه - شلمچه - ذوالفقاریه - بستان - طلائیه و ......

                       هفتم آبان ماه 1391
                                                                      

           

ضعیفه ! من هفش سالی است در این ده زمین گیرم

                                             وصیت

 ضعیفه ! من هفش سالیست در این ده زمین گیرم

                                                         بلائی بر سـرم آمد که از جان خودم سیرم

تو این را خوب می دانی که در این آخر عــمری

                                                        دمـــار از روزگــار من در آورده است تقدیرم

 فـــقط پاشو قلـمدان را بیـار از توی رف پائیــن

                                                       که می خواهم شود مکتوب مجموع تدابیرم

 تمام بچه ها را جمع کن این جا که من امشب

                                                       دو ساعت مانده تا بانگ اذان صبح می میرم

 هزار و سیصد و هشتاد تومان از مشد جــعفر

                                                       طلــبکارم ولی می بخشم و از او نمی گیرم

هفش تا میش و بز ها را بده در روز عاشورا

                                                        که بعــد از مردنم محتاج یک مثقال تکــفیرم

        در اصطلاح فقهی: هر عمل ثوابی که روی گناه را بپوشاند و گناه را از بین ببرد به آن تکفیر می گویند

ز شیر گاومان ســـیراب کن هر نو نهالی را

                                                        نگو من بیشتر محتاج یک کیلو از این شـیرم

زمین پشت مسجد را بده عباس حاج افضل

                                                    که من عمریست با او بر سر این ملک در گیرم

که بعد از مردنم قدری بکار آیند و روزی هم

                                                    قـــبول افـــتد به درگاه خـداوند عذر تقـــصیرم

فقط یک خواهشی دارم نمی خواهم برد بوئی

                                                    کــسی از این که کشت آخر مرا زخم بواسیرم

                                                             ۲۲ مهر ماه ۱۳۹۱