مرا انگار کن مردی و زخمی هم به پیـشانی
مــرا انگار کـــن مردی و زخـــمی هم به پیـشانی
و حجـــم ســینه ای ممــــلو از درد و پریـــشانی
نگاهــی منتــظر در راســتای چــهره ای غـمگین
نگــاهی آشــنا از مـــردکی مــــحکوم و زنــدانی
شــب از انواع یــلدائی که یخ با سـنگ می چسبد
هــوا بوران و سـرد و مـنجمد آن هـم زمــستانی
هـبوطی بی در و پیکر بدوش از غـصه صد بقچه
تلـــش در انــــزوائی خـــــارج از حـــد فـــراوانی
دل از شوق بغل وا کردن ات سرتاسرش خواهش
ز شـــوق همـــکلامی ساعـــتی گـــرم و چراغانی
به آغوش تو مدیون می شوم تا صــبح محشر گر
مرا دعوت کند یک شب فـقط یک شب به مهمانی
تو را جـــان ســکوت خالــص این مــرد باور کن
تمـــام الـــتماسم را نــــزن خــــود را بــه نـادانی
مـــرا جــا – ده مـــیان حـجم آغوشـــی که بتواند
مرا جـایم دهــد در خویــشتن تا هـر چه بتــوانی
نوزدهم تیــرماه 1392
این مرد که عاشق تو شد پیر شده است
