بیش از چهارده سال رابطۀ پنهانی


                  غدیر برای من یاد آور درد هائی است 

                  که بر آن امام همام رفته است.......آخر

همان یک صد هزار انسان عاشق          مــگر روز غــدیر از او چـه دیدند

که در روز ســقیفه بــا قـــساوت            امامت را از آن مولا بریدند ؟؟!!!

با این حال آن را به شما تبریک می گویم......

                                   

                                 بیش از چارده سال رابطۀ پنهانی

تـو را مي خواســــتم از روز اول                  بـراي مــن تـو خـيلي خـوب بودي
صفا درچـهره ات هم موج مي زد                  چـه بي آلايـش و محــجوب بـودي
                                        *             *             *
به حق با يک چنين اخلاق خوبي                   به هـمديگر تو و من ,هم رسـيديم
گلــي را هـم که باب مـيلـمان بود                  
نشستيم و به دست خويش چـيديم

                                         *             *             *
چـه زيبــا ارتبــــاط مـا شروع شـد                  پـس از آن شـد چـنين پيوند پيـدار

تو گــشتي عاشـــقي ديــوانه و من                  شـدم عشق تو را یک جا خـریدار

                                         *             *             * 

کــــلامی مخــتصر رد و بـــدل شــد                  و صــحبت هــایمـان گــردید آغـاز

در آن جـا حرف هائی آتـــشین بود                  که باقـیمانده تا اکنون چویک راز

                                         *             *             *      
تــو را گــفتم نمي خـواهـــم بفــهمد                  زنم يا بچـه هـایم يـا کـه اقــوام

و فـکرش را نمي کـردم کــزين کار                 بـه روز مــن چـه مي آيـد از ايام

                                          *             *             *
تو هـم قـول شـرف دادي که هــرگز               
به قوم وخويش خود چيزي نگويي
فـــقط غــير از خــداوند و من و تـو                 نبـايـد کــس بـرد زيـن کـار بـوئي

                                           *             *             *
به يـادت هـست آنـروزي که رفــتيم        
           دو تــائي بر سـر خـاک شــهيدان

و مـــثل روز هـــاي پيــــــش داديـم                 تعــهد هـــاي خــوبـي را بـه آنـان

                                           *             *             *
نشــستيم و کــمي هــم گريه کرديم          
    چـقدرآن روزحـظ کردم از اين کـار

مـن و تـو تــک و تنـها در کــناري              دوتا عاشـق  دوتا مجـنون دوتا یار
                                           *             *             *
در آن جا ,عصر ,در زير درخــتان               
  بـــدون هـــيچ ابـا و تـرس  واکراه

نهــــادي در مـــيان دسـت هـــايــم              دو دست  گــرم خـود را ناخود آگاه

                                           *             *             *
دو تائي صـيغه ای خـوانديم با هم
              زبـــان مــــا زبــان مــادري بـود

در آن جا باز هـم در وادي اشـگ              صــفا همراه با خوش باوري بود

                                           *             *             *
به خـوبي يـاد دارم بر نيــانگــيخت
              کسي از يک چـنين رفـــتارهامان

از آن تاريـخ  هـــم سـر در نياورد             به هيچ عنوان کسي ازکارهامان

                                           *             *             *
و حـــالا ارتبــــــــاط مـــخـفي مــــا
            فـراتر رفــته است از چـارده سال

 کسي هم تاکنون بوئي نبرده است            از آنروز و ازاین اوضاع واحوال

                                           *             *             *
فـقط زان روز,ما ,مــثل دو تا مـرد
             به يک عشق گران وابسته بوديم

کـسي در هــيچ حــالي هـم نفهــميد            کــه مـا عــقد اخوت بـــسته بوديم

به یاد روزهای خوب هویزه - شلمچه - ذوالفقاریه - بستان - طلائیه و ......


                       هفتم آبان ماه 1391
                         شهاب نجف آبادی
                                             

           

مثنوی "تخــــمی" یا "تخـــــمیه"


                                              مثنوی "تخــــمی" یا "تخـــــمیه"

  انگیزۀ اصـلی سرایش این شعر تصـادفی مـیمون داشت با بحـثی که من سـالیان پیش در عـرفان از زبان یکی از مشایخ مشهور شهر شنیدم لذا بهانه ای شد تا من به آن بزرگوار که عرفان را خوب می شـناخت نامه ای بنویـسم که متن آن را در زیر ملاحظه خواهید فرمود         

     از آن جــا کـه شـاید آن جـناب را خـوش نیــاید کـه نامـش فــاش شود گــر چـه همشهری هــای خوب من هـمه از من خوب ترش می شـناسند لذا اسـمش را نیاوردم تا مبادا خدای ناکرده خطائی کرده باشم گر چه خود شهرۀ شهر است و نیازی به من مستمند ندارد   

    بسم الله الرحمن الرحیم                        

                          حضرت حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای ...........    

  سال هاست که با کلام گرم شما آشنائی دارم و بر زبان هر اهل ذوقی نام پر آوازۀ شما را می شنوم از زبان خـــیلی از شعر دوستان و شعر آشنایان تفـــسیر های زیبای شما را از اشعار بزرگانی چون حافـظ سعدی مولوی شـــنیده ام ......چـند وقت پیش پای یکی از صحبت های شـما بودم صحبت هایتـان جذاب و دلنشین بود از این که با توجه به آیات قرآن و تمثیلاتی از حافـظ و سعدی و مولوی و ملا احمد نراقی و...

در مورد نفس اماره صحبت می کردید به دلم نشست

        انگیزه اصلی سرایش این شعر کـبوتری بود که آمد روی کــتاب های من تخم گذاشت یعنی روی نهـج البلاغه حضرت علی اما چون در نزدیکی نهج البلاغه مثنوی مولوی بود عاملی شد تا شعرم به صورتی که می بینـید در بیاید قـصدم این بودکه شمائی که عـرفان را خوب می فهـمید و خوب تفسیر می  کنیدتوجه به این موضـوع داشته باشـید که گر چـه بعـضی مـواقـع هـر چـند با تفسیر و بحـث روی شـعر بزرگــان حال می کـنیم و به شـور می آئیـم اما برخی از حـیوانات با زبـان بی زبانـی به مـا می گوینـد که این هائی که شما به آن می نازیـد و با آن  حال می  کـنید این هـا هـمه "شـعر" است بیائیـد و چـشم دلتان را باز کنید تا آن چـه را نمی توانیـد ببیــنید با چـشم دلتان ببینــید و هـمین طور هـم هـست ما جدا از آیات انفسی  خداوند خـیلی از حقایق هـستی را در آیات آفاقی می بینـیم و این که موجودات هر کدام برای ما درسی بزرگ هستند "والشجرتان یسجدان"

               تازه اگر بیشتر دقت کـنیم خواهیم در یافت که امروز هر کسی می تواند مولـوی باشد یا حافـظ باشد شما دیوان حضرت امام خـمینی را ببیـنید اشعار آن اگر بالا تر از اشعار حافظ نباشـد پائین تر نیست آن چـه مهـم است این است که آقـای مولـوی تا چه حـد تقــوی دارد من و شــما تا چه حد تقـوی داریم به قول حضرت امام خـمینی اگر تقوی نباشد علم توحید به درد نمی خورد "یوم تبـلی الـسرائر"

                                                        موفق و سر بلـــــند باشید

                                                     دوستدار شما شهاب نجف آبادی   

                

       کــفتری بر نهـج ما تخــــمی گذاشت                 تحــــفه ای از تخم خود بهــتر نداشت 

       نهــــج گــــفتار عـلی مـــرتـــــــضی                 فــــخر ما در عـرصۀ ارض و ســــما  

       در کـــــنار آن کــــــتاب مــــــثـنوی                  حــاصــــــل عــــمری تـلاش مولـــوی  

       مــثنوی دیـوان شــعری بـس قــطور                 پر ز حــکمت مــــثل دریـا هــای نور      

       کـــفترک بگــــرفته رویــش لانه ای                 دور از دســــــتان هــر بیـــــگانه ای    

       تخـم خود بنهــــــاده روی این کتاب                  بــا امـــــید و آرزوئی بـــی حــــساب  

              85405857378532353303.jpg

       خواســت تا چـــیزی بفـهماند به من                 کاندر آن صد نکته هست و فوت و فن

       خواست تا گـوید که این نهــج شـما                  گــر چه باشــد از علی مر تـــــــضی 

       خـادم ما گـــــشته بـی هـــیچ ادعـــا                  گر چه شـــــد دریای بـــس بی انتــها 

       خواست تا گوید به من ای بی خـــبر                 چــــون زنی در مـــثنوی لاف هــــنر؟ 

       مـثنوی با این هــــمه اشــــعار نغـــز                 نکــــته های بس ظریف و پر ز مغز 

       لــــــنگ اندازد به پیـــــش پـــای مـا                  کـــی تـوانــد تــا نـــــشیند جـای مــا 

       در درایت مـــا ز انـــسان ها ســــریم                 خویش و هـم بیـگانه بر این باوریم 

       پیــش ما هــم عــارفان چـیزی نی اند                عـــارفان مائیــــــم آدم هــــا کی انـد      

       گر چه این نهــج شما بس پر بهاست                چـــــند روزی مـیزبان تخــــم ماست       

      

       ما که جای خود برآن خوش کرده ایم                 پنــد هــــشیاران فـرامش کــرده ایم  

       ما چو خود هــــستیم اهـــــــل نظـــــر                 پنـــــدتان در گــوش مـا شـــد بی اثر

       این شما با خــــیل عـلم و عـقلــــــتان                 ضـربه  خـوردید ای بسا از جهلـتان

       کی شــــدید از کـل عـــــالم با خــــــبر                 کــــی ز نـــادانــی بــــرون آمد بــشر

       جـهل انسان فوق علم و عـقل اوست                 کی دهد تشخیص او دشمن ز دوسـت

       مـــا ز راز و رمــز دنـیـــــا با خـــــبر                 با خــبر از پست و بالا  خــیر وشــر     

       هست پیغمـــبر به چشم و عقل مــور                 فـــاقـــــد دانــــائی و عــــقل وشـعـور

       الــغرض هــر چــیز در ملک خداست                عاقل است و عقل او بیش از شماست    

       کــــار من در چــــشم مردان فهــــیم                  هــست کاری بیش از اندازه عــــظیم

       ای بــــسا گــــردیده در هر انجــــمن                   محــور بحـــــث حقـــایق تخــــم من      

       هر کسی یک نکته زان برچیده است                  برترا ز صــــد مــثنوی گردیده است

       جوجه های من از این مـسند ســرند                  از تمــــام شــــعـر هــایش بهــــترند       

        ناجــــی جـان پیــــــامـــبرتان مــــنم                  نــاجــــی پیــــغـمبر خــــوبـان مـــنم 

        هـان هـــــش دارید ای اهـل صـــغار                 ای که شــــد اعـمالــتان محو شعار 

        از نبات و جــــملۀ وحـش و طـــیور                  مــــــا دلـــــی داریــــم دانای امـــور

        مــــا دلـــــــی داریـم مـــــثل آیـنــــه                  با وقــــار و پــــر نــــشاط وهیـــمنه 

        چـــشم دل وا کرده ایم ای خاکـــیان                  پــــر زنــــان رفــــــتیم تا افلاکـــیان

        در حـــــریم مـــا شما را راه نیـست                  کــــس ز راز و رمز ما آگـاه نیـست 

        لحــظه ای گر چــشم دل را وا کـنی                  آن چـــه نــا پیـــدا بــود پیـــدا کـــنی 

        قـــــرن ها بایــــد بیـــایـد تـا بــــشر                  گـــــردد از کـــنه حــقایـق بـا خــــبر 

        تا نهــــد آن موقـــع سـر در پای ما                  تا شـــود بر فـــرق عالــــم جـای ما  

        از فـــراز مـــــثنوی بـرتـر شــــویـم                  تـــاج پـــر در و گـــهر بر سر شویم 

                                                                                    ۲۰و ۲۱ خــــرداد ۱۳۸۶                                                                                          شهاب نجف آبادی