روزه خواری
می دهــــی بر باد آن زلـــف پریـــشان را کـــه چه
تا به لـب می آری از آشــفتگی جــان را که چه
مــــانده ام حــــیران ز طـــرز رو ســری وا کردنت
تـا عــیان ســازی از آن زلــف پریشان را که چه
مــاه شــعبان رفت و تو عــمدا ز مشتی روزه دار
می بری آئین و کـیش و دین و ایمان را که چه
خوردشـــان هم مـیدهی با عشوه دور از حـساب
روز روشـــن روزه ایـــن روزه داران را کــه چه
می کنی نقض از سر یک حسن بی حد عهد را
مـی زنی صد پشت پا این عـهد و پیمان را که چه
می بـری بــی روی در بایســتی از ارباب حسن
بـا خــط چشم و لبت ، تقوای چـــشمان را که چه
دخــتر خـان بود و من ، صــد آرزوی و عاشـقی
آمــدی بیـــچاره کـــردی دخــــتر خــــان را کــه چه
بابت عاشـق شدن دل وســعتی بسیار داشت
تازه وســـعت مـی دهی این کافرستان را که چه
جـــان بابایـــــت بیـــا دیــــــوانه بازی در نیــــــار
سخت می سازی به من یک مرگ آسان را که چه
3 تیر ماه 1394
این مرد که عاشق تو شد پیر شده است
