گیسو پرست
بسکه چشمم را به گیسوی تو بستم روز و شب خلـق شد مظنون که من گیسو پرستم روزو شب
لیکن از آن جـا که پنـهان از نگا هـم می شوی با چنین عاشق وشــی طرفی نبسـتم روز و شب
بعــد ا ز عــــمری علم آمـوزی نمی آید به کـار غـیر از این د لبسـتگی کاری ز دستم روز و شب
من نخـوردم می ولیکن با نگــا هی مســــتدام ا ز ســر زلـف پریشــــــان تو مسـتم روز و شب
آن قـدر مستم که گر قا ضی به مرگم حکم دا د حا ضـرم چـون مستحق مـرگ هستم روز و شب
مثـل یک جام بلورین خویش رادر پیش جمع ازبـرای طـــرّة جعـــدت شــــکســتم روز و شب
ارتبــا طی را که با خـوبا ن عـا لم دا شـــــتم با چنین عشـقی گران از هـم گسستم روز و شب
در شب زلف ســیا هت خویش را مثل شهـاب بر طـــنا ب دا ر گیســــوی تو بستم روز و شب
شهاب نچف آبادی
این مرد که عاشق تو شد پیر شده است
