کاشکی من مرده بودم در اوان کودکی
کاشــــکی
بـــس که محـو آن رخ ماننـد ماهـم دائمـا میخزد هر دم بـه عکس او نگاهم دائما
بس که در حال و هـوایـش می پرد مرغ دلم متهم هستم که سر تا پا گناهم دائمــا
می زنم بر قاب عکسش زل بـدون اخــــتیار تا کند آرام قـدری "زل" مـرا هـم دائما
کرده ام شک زین گناهان فزون از حد خویش یا که من زین کار غرق اشـتباهم دائما
شاید از اول چنین کـاری گـــــناه من نبـــود من که مثل بچه هـای سر براهم دائما
مـثل دود این کــبابی ها به وقـت ظهر و شـام می رود از ســینۀ تفــتیده آهـم دائمـا
با دلم بخـتم نـشد همـره از این رو روز و شب می کنم نفرین به اقبال سیاهم دائمـا
کاشکی من مـــرده بـودم در اوان کودکـــی تا که او را با چنین وضعی نخواهم دائما
می نشینم در پنــاه بی پناهی های خویـش تا شود سـامان او پشت و پنـاهم دائما
چهـــاردهم آبان ماه ۱۳۸۸
این مرد که عاشق تو شد پیر شده است
