اتـــمام حجت
غزل شماره 874
با وی آن شب ، پشت آن دیوار حرفم را زدم
زیـر باران با تنــی نم دار حرفم را زدم
او فــقط بود و من و با ما کسی آن جا نبود
مخفی از چشم بدِ اغــیار حرفم را زدم
من عرق می ریختم از زور تب او بی خـیال
با تنـی تب کرده و تبــدار حرفم را زدم
حرف من تائید میشد چون میان یک سکوت
خــــارج از اندازه و معــیار حرفــم را زدم
درد دل نه ، بلکه از روی غمی بی حد و مرز
با شکایت هــای بی مقدار حرفم را زدم
متصل ، یک ریز ، بی ترس و بدون واهــمه
مــثل یک حاجی سر بازار حرفم را زدم
پای تا سر شعــله می بودم و می سوخــتم
در مـــیان شعــله های نار حرفم را زدم
حجم تاریکی فرو می ریخت آن جا بر سرم
با سـر ِبشـکسته ای بسیارحرفم رازدم
گر چه من له می شـدم زیر فــشار عاشقی
تا ســـحر در زیـــر آن آوار حــرفم را زدم
شکوه کردم از پیـامک های دور از شان او
یک کَـرَت نه بلکه صـدها بار حرفم را زدم
از خودش از ریزه کاریهای پنهانش در عشق
وز جـــفای چــرخ کـج رفـتار حرفم را زدم
هیچ هم یادم نمی آید که او با من چه گفت
لیــک در آن وقت شب انگار حرفم را زدم
26 شهریور ماه 1393
این مرد که عاشق تو شد پیر شده است
