من از تــقوی گریزانم مده از باده پرهــیزم
فراری
مـــن از تــقوی گـــریزانم مده از با ده پرهـیزم
که من عمریست روز و شب بدنبال همین چیزم
مده پر هـیزم ای منـعم ز عیش وعشرت پنهان
که قسـم خورده ام از عیش پنهانی نــپرهیزم
مصمم گشــته ام تا هر که محرومم کند از این
بدون هــــیچ ترســی با چــنین کـافر در آویزم
چه میگویم که باعقلم چهل سالست روزوشب
در اثــبات کـــلا مم گــاه و بیــگاهی گــلاویزم
بروبیخود شوای مــفتی زشرب جرعه ای زیرا
من این مــعجون را در کـام هر عاقل نمی ریزم
قیامت هم نبا شد گر چنین وضعی بدون شک
بـه ماننـــد شهــاب از مدفن خود بر نمی خیزم
شهاب نجف آبادی
این مرد که عاشق تو شد پیر شده است
