صــــحیفه حسن(Sahife-ye Hosn )

                                                             پیــــــــــــــکار

به ده چرخ دلم یک شب غمم را بار خواهـــم زد                براین بار گران هم ضـــــجه بــــسیار خواهم زد 

بدون هیج همراهی به راهی بی نشان خود را                 برای الــــــــــتیام خاطــــــری بیـمار خواهم زد 

در آن شب کامرانی های خود را بر صلـــیب غم                 تمـــــــاما پیش چشم کامــیاران دار خواهم زد       

                                                                                                                                                                                                                                             مرا طـــــغیان درد عشق اگر از پا نیـــــــــا ندازد                به مـیل خویشــتن بر دامن کهســـار خواهم زد 

به رغــم نا امـــیدی مطمـــــــئنا دست هایم را                 برای زنده ماندن هـم به یک پیــــکار خواهم زد

اگر وقتی زیاد آمد در آن شب یک دو ساعت هم                ســری بی اطــــــــلاع او به آن دلدار خواهم زد

                                                                                        بیســـتم تیر ماه 1377

                                                      خودم کردم

اگر با غم ز خاطر دفع غــــــــم کردم خودم کردم                      به یک زنجـــیری عاشـق کـرم کردم خودم کردم   

اگر روحی که نا آرام و مضطر هست و سر گردان                     به قصد وصـــل مه روئی دژم کردم خــودم کردم

اگر مـــــقدار رغـــــبت های بی اندازه خــــــودرا                      به مهرویان خوش رخسـاره کم کردم خودم کردم

اگر بی آن که مجبورم کند آن شوخ عاشق کش                      قدم را پیش او یک عــــــمر خم کردم خودم کردم

ز روی ناجوان مردی خودم را پیــــــــــ ش آدم ها                      به عاشق پیشه بودبودن متهم کردم خودم کردم                                                  

گر از مســــــــجد ز بد مستی گه و بیـگاه  پایم را                      به بی وجـــــدانی بی حدقــلم کـردم خودم کردم

اگر هم صـــــــــبح تا شـب بیرق رســوائی خودرا                     به بام خـــانه قلــــــــبم عــــلم کردم خودم کردم

گر خاک دو عالم را از این ر ا از این رسوائی بی حد                     به دست خود دمـــــادم بر سرم کردم خـودم کرد

خلاصم کن شــهاب از این ملامت های بیش از حد                     که گر عمری به نفس خود ستم کردم خودم کردم

                                         هیجدهم فروردین ۱۳۸۸

                                                           صداقت            

بامن به هــــــر بهانه که رفتار می شود               مثل قفس نشــــــینی یک ســار میشود

وقــتی که از صداقت خود حرف می زنم               چشم از حجاب اشک خودش تار  میشود

این جا تمــــام ساده دلان تحت تهمت اند              هر کـس به یک بهانه گرفــــتار می شود

تلخی به کام مردم دانا جـــــــــشانده اند              حنظل غذای مرد م هشــــــیار می شود

تضمین زنده ماندن او جاهـــــــلانه است               گوساله ای که یک شــبه پروار می شود

گفتم که جای بی گنهان نیست در قفس              یوسف برفت و دید که انـــــگار می شود

اغوا نمی شود دلــــــم از وعده های پوچ               بارم مــگر به یک دل خوش بار می شود

دیدم به رغم وعده بی حد به خویش دل               قدری در این میانه طلــــب کار می شود

می گویم از صــــفای درون قصه ای بلند               این قصه سال هاست که تکرار می شود

خـــــیلی به روی سادگی ام کار کرده ام               مشت عاقــــــبت نمونه خروار می شود

                                                                                        شهاب نجف آبادی